Week 2

Hi iedereen,

Netjes opsommen wat me per dag is overkomen blijkt nu onmogelijk. De dagen lopen over in elkaar en ik weet nog net wat ik gisteren heb gedaan, haha!
Mijn vorige reislog sloot ik af met het bericht dat ik zou gaan kijken bij de zogeheten "reindeer seperation".
Wat was dat fantastisch! 
Ik moest behoorlijk vroeg uit bed want we moesten ruim twee uur rijden naar een verzamelplaats in het bos. 
Reija heeft me uitgelegd wat er ongeveer gebeurd. Zo'n beetje elke familie hier in Lapland heeft rendieren. Een paar meestal in een weide vlakbij huis, de rest loopt het hele jaar ergens in de bossen. Niet omheint, niet gevoederd, niks van dat. De rendierherders hebben allemaal hun eigen oormerk, als de kalveren jong zijn word er een knipje gemaakt in hun oor wat specifiek is voor die bepaalde familie. Een aantal keren per jaar gaan een groep mannen het bos in om alle rendieren naar de verzamelplaats  te leiden. In dit geval stonden er zo'n duizend rendieren in een grote omheining. 
Daarna worden ze in kleinere groepjes in een kraal gedreven, waar iedereen zijn eigen rendieren vangt. Met de hand! Ik heb natuurlijk, stoer als ik ben, vrolijk meegedaan. Zodra Ritva's man 1 van zijn rendieren zag, wees hij hem aan. In het voorbij lopen van de groepjes rendieren kon je 'm als je geluk had, bij z'n gewei pakken.  Vervolgens begon het stoere gedeelte. Zo'n beest wil namelijk helemaal niet gezellig met je mee lopen.. Een rendier weegt tussen de 70 en 100 kilo en die moest je dus in je eentje aan z'n gewei richting de dierenarts leiden (voor vaccinatie) zonder je nek te breken, om vervolgens met 1 hand een luik open te schuiven om het dier in kwestie weer los te laten richting het bos. Fantastisch! :D 
Niet iedereen liet al zijn dieren weer los in het bos. Naast de kraal waren er ook kleinere weides waar je je rendieren kon neerzetten tot je ze mee naar huis nam.
Of, zoals ik ook heb gezien, je ze ter plekke slacht. Dit alles is trouwens verplicht onder het toeziend oog van een dierenarts en mag enkel gebeuren met een slachtpin. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het (voor zover mogelijk natuurlijk) een hele humane aangelegenheid vond. Geen moment heb ik gedacht dat er zonder respect voor het dier in kwestie werd gewerkt. Ik heb alles van begin tot eind kunnen zien en ik moet zeggen dat 't toch heel interessant is. Ze nemen het dier mee naar een afgesloten hekwerk waar het vast wordt gehouden en vrij snel kalmeert. Dan is er een tweede persoon die de slachtpin tegen het voorhoofd van het rendier plaatst en de "trekker" overhaalt. Dan valt het dier neer en heeft nog zo'n 20 seconden stuiptrekkingen. Daarna sleepten ze hem uit die ren, naar de rand van de parkeerplaats en daar draaiden ze het dier op zijn rug, gewei in de sneeuw zodat ie niet zou draaien en daar werd het geslacht. Zo'n beetje alles word gebruikt. Sowieso al het vlees, het overgrote deel voor menselijke consumptie, de rest voor de honden. De beenderen en de kop en gewei worden vaak aan honden gevoerd. En ten slotte de huid voor schoenen, kleden, etc. En met het bloed maken ze een soort pannenkoeken (die ik nog maar even niet probeer, haha). 
Wederom een hele leerzame ervaring.
Wat me sowieso enorm opvalt hier is de hoeveelheid respect er hier is voor de natuur. Als het niet hoeft word er nog geen takje gebroken aan de boom. Dit zodat die tak, in de zomer, toch weer vrucht kan dragen. Men is zuinig op moeder natuur, omdat je er alleen dan ten volste van kunt profiteren. Kunnen wij Nederlanders nog wat van leren.. ;)
Verder heb ik de afgelopen week een hoop toeristen begeleid tijdens de sledehondentochten. Nederlanders, Fransen, Australiërs, Spanjaarden.. Van alles.. En met wisselende resultaten. Zo blijkt bijvoorbeeld dat Spanjaarden echt geen donder om honden geven, of interesse hebben in een andere taal leren dan Spaans.. Nederlanders het allemaal fantastisch vinden, maar oh wat hebben we een koude tenen. (Net als ik!) En Franse bejaarden graag sneeuw happen.. 
Ook ben ik verhuisd naar mijn eigen hutje bij Reija op het erf. Wegens verbouwingen kon ik daar nog niet in en verbleef ik in een kamer in Ritva's huis, maar voor de rest van de tijd heb ik dus mijn eigen plekje. Heel knus en fijn.. :)
Tot snel, schatjes!